Op 1 december las ik dat verantwoordelijk wethouder Verhees een wel heel bijzondere verrassing voor Zeilberg in petto heeft. Zo bijzonder dat ik even op de kalender moest kijken of ik me misschien in de maand vergist had; dat het pas april was in plaats van december, maar het klopte echt! In de vergadering van de Commissie Omgeving, enkele dagen eerder, kwam het Gemeen-telijk Verkeers- en Vervoersplan aan de orde en daaruit bleek dat er stappen gezet moeten worden om de verkeersdrukte in Deurne-centrum niet tot een infarct te laten komen. Een van die stappen is ‘n spoortunnel op de plek van de Zeilbergse spoorwegovergang!
Het stippellijntje op de kaart is de nieuw te realiseren rondweg, oostelijk van Deurne. Deze komt volgens het kaartje zo ongeveer over de grond van Van Gog te liggen, waar jarengeleden nog volop kassen stonden en wat eigenlijk een geweldige locatie voor de bouw van een nieuw woonwijkje zou zijn. Eenmaal over het spoor, buigt de weg westwaarts af, om aan te sluiten op de rotonde Liesselseweg, vanwaar je naar Liessel, naar de Binderendreef en naar Deurne-centrum kunt gaan. Waarom die tunnel dan midden in Zeilberg zou moeten komen liggen, is mij een raadsel! Het lijkt me dat die dan beter kan komen waar de nieuwe omleiding het spoor gaat kruisen.
Maar tot zover de plek waar de tunnel en de rondweg moeten komen. Even terug naar het waarom…
Met het oog op de toekomst is het college van mening dat het veel te druk wordt in het centrum van Deurne. Daar moet de druk eraf en daarom moet het autoverkeer gestuurd worden. Dat moet dan door Zeilberg, want daar is dan geen wachttijd dankzij de aan te leggen tunnel. De Liesselse overweg komt niet in beeld, want dan zou je nog meer verkeersbewegingen richting het centrum sturen. Nee, het verkeer moet via de omleiding door Zeilberg. Dat je daardoor een aorta miden door Zeilberg creëert, daar is niet over nagedacht. Dat de Zeilbergsestraat dan voorzien moet worden van ondertunneling of van overbrugging om de van de ene kant naar de andere kant van de Zeilbergsestraat te kunnen komen, is blijkbaar niet meegenomen. We krijgen zo in Zeilberg een broertje van de weg van Venray naar Helmond. Eentje die leidt van Deurne (en achterland, w.o. Bakel en Milheeze) naar de A67.
Een tunnel lijkt er bij de wethouder wel aan te zitten voor Zeilberg. “Dat is nog eens wat anders dan een gymzaal!”, zal hij wel gedacht hebben. “Daar zullen ze wel ongelooflijk blij mee zijn…”, moet er dan nog achteraan gekomen zijn.
Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat. Het zijn immers nog toekomstplannen en dat betekent nog lang niet alles!
Maar eerst nog wat persoonlijkers… De kerstdagen staan voor de deur. Op kerstavond nog snel even naar de Kerstviering, waar jaarlijks veel dorpsgenoten elkaar opzoeken om dit feest samen te kunnen vieren. Vorig jaar was het thema niet voor niets ‘Samen zijn”, na twee jaar ‘alleen’ kerstfeest vieren door covid. Het is een feest dat je met je naasten viert.
Maar dat kan niet altijd! Vorige maand stond ik bijvoorbeeld stil bij het overlijden van Anja Manders. Het kost weinig moeite om je voor te kunnen stellen wat een leegte zij bij haar Pieter, de kinderen, de kleinkinderen en de ouders achterlaat. En enkele dagen na haar overleed Mien Koppens. Na een val kwam haar broze gestel niet meer over de ‘schade’ heen. Jaren had zij samen met haar Jan, Schildersbedrijf Koppens aan de Blasiusstraat. Marjon en Wilbert, Bart en Annemay en de kleinkinderen zullen haar ook enorm missen.
En zij zijn echt niet de enigen! Elk jaar weer moeten we afscheid nemen van velen. De een meer bekend dan de ander, maar niemand is helemaal alleen. Iedereen die overlijdt, laat een ander achter en de pijn die dat veroorzaakt, is echt niet met een jaar voorbij! De pijn van het verlies neemt op een gegeven moment af, maar zal nooit helemaal verdwijnen. En wanneer speelt die weer extra op? Inderdaad, tijdens het feest van ‘samen’: Kerstmis. Als we met het gezin of met vrienden aan tafel zitten en genieten van het lekkere eten. Of als we ’s avonds bij de, met ballen en lichtjes versierde, boom genieten van de rust, als we eenmaal voldaan zijn.
En dat, juist dát, is het moment dat de pijn zich het sterkst laat voelen. Dat is het moment dat veel mensen hunkeren naar een schouder die de last draaglijk maken!
Ik wens jullie allen een fijn kerstfeest en voor 2024 alle goeds en zeker geen tunnelvisie!
Argusoog