Wat waren we teleurgesteld vorig jaar, toen bleek dat we Kerstmis, hét feest van samen zijn en samen vieren, in zeer beperkte kring moesten vieren. De bezetting van de ziekenhuizen liep angstvallig hard op. En nu, een jaar later, in een jaar waarin we dachten dat we samen het virus eronder hadden gekregen, blijkt het een herhaling van zetten te worden… Opnieuw liepen de besmettingen op, moest de zorg meer dan op de tenen lopen, dreigden artsen keuzes te moeten gaan maken die niemand wil maken en moest geplande zorg op de lange baan geschoven worden. Kerstmis voor de deur en hetzelfde nare gevoel heeft zich van ons meester gemaakt. Activiteiten worden opnieuw geannuleerd, de horeca heeft weer een tijdslot gekregen en de groep mensen met wie we samen mogen zijn, moet weer kleiner en kleiner…
En het is al zo vaak een moeilijke tijd, deze laatste maand van het jaar. Een periode waarin mensen die we voor ons gevoel altijd te vroeg hebben moeten laten gaan, een extra gemis op ons drukken. Een tijd waarin een troostende arm om de schouders zoveel steun kan bieden. Maar die arm kan niet, of het moeten echt je naasten zijn die het betreft. Maar een kaartje of een telefoontje mag en kan wel! Sta even stil bij het verdriet dat zich achter menig voordeur opdringt, terwijl de kerstlichtjes fonkelen in een uitbundig opge-smukte boom in de kamer.
En als ik dan even terugkijk naar mensen van wie we afgelopen maand alleen al afscheid hebben moeten nemen… Jeetje, wat zijn het er veel! Zo is Anneke van Ooij, weduwe van oud-redactielid Jan van Ooij overleden en heel kort na haar ook ‘mister’ Ludo Rodts. En wat te denken van Leo van Hoof. Leo woonde dan wel niet in Zeilberg, maar hij was jaren actief in ons dorp als bestuurslid en betrokken leider bij jongerensociëteit D’n Uitloat. En dan is er Harrie Kuunders, pas nog uitgebreid gefêteerd door burgemeester Greet Buter, omdat Harrie samen met zijn Mia maar liefst zeventig jaar getrouwd was. De namen van deze mensen schieten me zo te binnen, terwijl ik mijn maandelijkse column schrijf. En dan weet ik dat ik er nog zoveel niet noem… mensen die het waard waren om genoemd te worden. Maar ook ik moet het doen met hetgeen me ter ore komt. Dus dat betekent dat niet alleen deze mensen die ons pas ontvallen zijn een leegte achtergelaten hebben, maar ook veel anderen. En laat ook de mensen die met die leegte te kampen hebben niet in de steek. Nogmaals een arm kan nu vaak niet, maar een kaart of een telefoontje wel!
Iets heel anders nu… Vorige week fietste ik via de Amstel richting Deurne en op de Amstel, ter hoogte van de fiets- en voetgangers-spoorwegovergang ving mijn neus de geur van de ovens van S&S op. De geur van versgebakken worstenbroodjes die me telkens weer tracht te verleiden om even het spoor over te steken om er enkele te kopen. Die lekkernij die ook bij Kerstmis hoort. Tegenwoordig heet het geen S&S meer, natuurlijk, maar Good Life Food. En dan denk ik aan Beckers Deurne. Vroeger, als we naar school fietsten, kwam de geur van kruiden onze neuzen binnengedrongen. Kruiden die die andere Brabantse, nee, Deurnese traktatie aan de ongeëvenaarde smaak brachten: de frikandel. De fabriek, opgericht door Jan Bekkers, en bekend van de slogan ‘Iets lekkers van Beckers’ werd zo’n vijfentwintig jaar geleden gesloten. Zo lang is die heerlijke kruidengeur al niet meer waarneembaar. En nu het trieste nieuws… Ook de worsten-broodjes worden vanaf 1 januari niet meer in Deurne gebakken. Het bedrijf sluit de deuren en dat betekent ook voor veel medewerkers een verplichte verhuizing of afsluiting van hun werkbare leven.
