‘Dat verdient een lintje!’
Vroeg in de avond zijn we op weg naar de Veendijk waar Sjef en Annie Gijsbers wonen, samen met (schoon)zus Mariet. Velen van jullie zullen deze namen kort geleden in het Weekblad voor Deurne vast voorbij hebben zien komen. Tja, je krijgt tenslotte niet elke dag een Koninklijke Onderscheiding! Maar wij van ons echte Zeilbergse Kontakt willen hier natuurlijk het fijne van weten.
Bij de voordeur aangekomen, krijgen we geen gehoor. Tegen elkaar zeggen we al: ‘Hier zijn ze niet gewend dat er iemand door de voordeur komt; ze zullen zo wel van achter afkomen’. En ja hoor, daar komt Annie de hoek om geroepen: ‘Kom maar gewoon achterom…, doet hier iedereen!’
Zo volgen we al kletsend Annie naar de achterdeur. Als de deur opengaat, is het eerste wat we zien bloemen, bloemen en bloemen. Denk dat als ik snel tel, ik wel twintig bossen zie staan. ‘We zijn toch zo in het zonnetje gezet!’, begint Annie enthousiast. ‘Zoveel kaartjes en bloemen. Ik ben elke dag aan het rommelen in de bloemen; als er weer verwelkt zijn, schik ik sommige bossen weer tot één mooie nieuwe bos’. Ik denk meteen: ‘Dus het zijn er nog veel meer geweest…!’ Mijn gedachten worden blijkbaar gelezen, want meteen bevestigt Annie dat het de afgelopen weken één grote bloemenzee was. Dat moet een prachtig gezicht zijn geweest.
Onze jassen worden netjes aangenomen en we kunnen in de keuken plaatsnemen, waar Mariet al druk bezig is met ‘de boekhouding’, zoals Sjef en Annie het noemen. Een stapel kranten en tijdschriften (liefst van het Koningshuis) met een bak stiften worden de hele avond doorgenomen. Ook wat smurfenpoppetjes worden door Mariet keurig in rijtjes gezet. Een genot om naar te kijken.
Wij stellen ons voor en Mariet geeft ons een handkus. Het ijs is helemaal gebroken en wij smelten al helemaal weg. Maar we zullen eerst deze mensen ook eens netjes aan jullie voorstellen. Sjef Gijsbers (80) is getrouwd met Annie Gijsbers – van Leeuwen
(78) en samen hebben ze drie kinderen. Mariet van Leeuwen (64), de jongste zus van Annie, is eenendertig jaar geleden bij Sjef en Annie komen wonen. Mariet heeft in haar jonge jaren op de Anton van Dijckschool in Helmond gezeten.
Waarom kwam Mariet bij jullie?
‘Ik was de oudste van negen kinderen,’ zegt Annie, ‘dus ik deed thuis altijd het huishouden mee. Zo ging dat vroeger. Toen ons moeder ouder en ziek werd, vroeg ze of Mariet bij ons mocht wonen als ze later zelf niet meer voor haar konden zorgen. Eigenlijk werd daar nog niet eens zo lang over nagedacht: Mariet kwam gewoon bij ons. In 1986, toen onze kinderen bijna van de lagere school af waren, is Mariet definitief bij ons komen wonen. Het is gewoon ons vierde kindje, alleen wordt zij qua geest niet ouder. Ze blijft op het niveau van ongeveer 3 à 4 jaar. Lichamelijk merken we natuurlijk wel dat ze ouder wordt. Ze kan niet meer samen met Sjef op de tandem fietsen. En naar Rijtven kermis gaan om touwtje te trekken en een zak oliebollen te halen schiet er voortaan ook bij in. Verder heeft ze dezelfde mankementjes als iedereen die ouder wordt, zoals slechter horen.’
Mariet mengt zich ook steeds in het gesprek; logisch want we komen ook voor haar. Mariet wil steeds haar mooie nagels laten zien. Die zijn gelakt bij het Klokhuis, waar Mariet vijf dagen in de week van 10.00 uur tot 16.30 uur naar de dagbesteding gaat. Met veel trots liet ze haar nagels de hele avond bewonderen. En dan de appeltaart die ze tijdens de dagbesteding gebakken heeft. Deze mochten we ook proeven. Hij was heerlijk.
Maar hoe rustig en geduldig Mariet nu ook aan tafel zit, voor Sjef en Annie is het toch een hele opgave. Zeker nu zij ook de jongsten niet meer zijn!
‘Och, het is zo gegroeid’, zeggen beiden. ‘Tuurlijk is het extra werk en er moet altijd iemand thuis zijn. Voor Mariet is het dan ook het beste om dagelijks hetzelfde patroon aan te houden. Voordat ze naar bed gaat, wil ze altijd nog in de kamer, in haar lekkere stoel
zitten, even televisie kijken met het bureautje voor de boekjes. En als we toch een avondje weg gaan, gaat Mariet meestal met ons mee. En hoe laat we ook thuis komen, ze wil altijd nog in de kamer tv kijken. En het liefst samen met Sjef naar voetballen. Daar kan ze zo van genieten. Ook al ligt ze ooit half te slapen, als er een goal is, schiet ze wakker en juicht mee.’
Mariet wil toch ook nog een paar keer zeggen dat ze feest hebben gehad. Ja, de slingers hangen nog in de keuken. ‘Feest!’, zegt Mariet en ze wijst met haar mooie gelakte nagels naar de slingers. Meteen wijst ze ons er even op dat er nog een tas hangt met een foto van zichzelf erop. ‘Dat ben ik…’, zegt ze vol trots.
Feest is het zeker geweest. Wie had het lintje geregeld?
Annie begint te vertellen: ‘Op de verjaardag van Mariet hadden we onze “Lionsdag”. Dat is de familiedag van de familie Van Leeuwen. Ik vond het helemaal niks dat het op de verjaardag van Mariet was, maar we zijn met honderdtwintig familieleden, dus het komt nooit voor iedereen goed uit. In de uitnodiging stond dat er iets speciaals zou gebeuren, maar met de familie van Leeuwen is het altijd speciaal…, die verzinnen altijd wel weer iets anders. Als er maar eten bij is, want dat blijft in onze familie heel belangrijk.
Op een gegeven moment werden er drie stoelen klaar gezet en daar moesten wij gaan zitten. Er werd gezongen voor Mariet’s
verjaardag. Dat hoefde voor mij ook weer niet op deze manier, dat we zo in de belangstelling stonden.
Toen kwam Jan Welten de hoek om lopen. Jan werd begroet en wij gingen gewoon weer door met het programma, dacht ik. Totdat de burgemeester erbij kwam. Hij feliciteerde Mariet en gaf haar een grote bos bloemen. Maar toen deed hij zijn ambtsketting om en begon te speechen. Hadden de broers en zussen toch een lintje geregeld, zonder dat wij het wisten! Ik sta er nog versteld van dat ze de mond dicht hebben kunnen houden. Het was geweldig, hoewel wij het nooit zo gezien hebben dat het speciaal is om voor Mariet te zorgen. Het is gewoon zo gelopen en wij doen het heel graag.
Na het praatje van de burgemeester werden we nog overdonderd door de neven en nichten. Zij hadden ook nog een hele speech en een liedje. Het was echt een familiedag met iets speciaals… dit hadden we nooit verwacht!’
Maar nu worden jullie alweer ouder en wat dan?
‘We zijn heel blij dat onze dochter Astrid naast ons een huis aan het bouwen is. Ze zit zelf in de zorg en haar beide dochters ook. We hebben al veel aan hen gehad qua tips voor de verzorging. En ook als wij weg zijn en Mariet komt thuis van de dagbesteding, dan moet er iemand zijn. Een van de kinderen is dan altijd wel aanwezig. Ze helpen allemaal heel goed mee. Dat maakt het voor ons weer wat makkelijker.
Maar we zijn er nog niet echt mee bezig wat er gaat gebeuren met Mariet. We zijn nog fit en kunnen nu nog alles en we gaan er vanuit dat het nog jaren op deze manier door kan gaan.’
Zoals wij ze vandaag hebben leren kennen, kan het ook makkelijk, zou je zeggen. Dat Sjef en Annie deze leeftijd al bereikt hebben, is
niet aan ze af te zien. Annie heeft minder grijs in de haren dan ik, terwijl het toch een jaar of vijfendertig scheelt. En Sjef is de rust zelve. Samen met Mariet voetballen kijken op tv, wat helpen met de boekhouding van Mariet; ze genieten allebei in stilte en dat zie je aan ze.
Tja, en Mariet sluit je toch ook voor eeuwig in je hart, als je haar zo gezellig ziet zitten met haar hele papierhandeltje. Een mooi tafereel om naar te kijken.
Sjef en Annie, jullie hebben je Koninklijke Onderscheiding zeker verdiend, ook al vinden jullie het allemaal zo vanzelfsprekend. Het is een hele opgave om met drie kinderen ook nog eens voor je (schoon)zus te zorgen!
De familie Gijsbers wil nog iedereen bedanken voor de vele kaartjes en bloemen: ‘Zoveel mensen die aan ons gedacht hebben! Het was overweldigend. Nogmaals, bedankt iedereen!