“Fiste en lol maoke zit ons in ’t hart, durrum gón we mî dees daog ekstra hard!”
We hebben er twee jaar op moeten wachten en even leek het erop dat daar nog een onzeker lange periode bij zou komen. Immers het geplande prinsenbal op 13 november zou niet door kunnen gaan, vanwege de nieuwe coronamaatregelen. Op donderdag 11 november vergaderde het bestuur met de raad in Den Draai en werd al angstvallig vooruitgekeken. Wat waren de opties als er inderdaad geen mogelijkheid zou zijn om de prins op zaterdag bekend te maken? Uitstellen, oké, maar voor hoe lang?
Later op die avond was er contact met Jos van den Eijnden van Zaal De Zwaan. Daar was de prinsonthulling gepland. Jos kwam met de optie om de onthulling een dag naar voren te schuiven. Als het prinsenbal op vrijdag 12 november gehouden zou worden, dan hadden de maatregelen die op die dag officieel afgekondigd zouden worden, nog geen invloed op het prinsenbal.
’s Ochtends rond negen uur ging bij Stefan Douven de telefoon. Het was Mike, de voorzitter van de carnavalsstichting. Met een “Kunnen jullie vanavond ook, misschien?” viel hij direct met de deur in huis. Stefan: “Het was een moment van even schakelen… Ik moest Jurgen, mijn adjudant vragen en Bianca zou een andere oppas moeten regelen. Inkopen zouden een dag eerder plaats moeten vinden. Worstenbroodjes, koffiezetters en andere dingen die voor de zaterdag gepland waren, moesten plotseling een dag eerder in huis gehaald worden.”
Maar Stefan en Bianca zijn duidelijk niet voor één gat te vangen. Alles werd geregeld. Op het appje dat Bianca ontving in de appgroep van de Minisoos, kon ze dus al snel positief reageren. Ze zou samen met een groep van die vereniging naar het prinsenbal gaan. En zo werd het vrijdagavond… een dag minder zenuwen, maar wel heftigere spanning. Afgesproken was dat ze ‘gewoon’ in de zaal zouden staan, want het echtpaar was erg vaak genoemd als nieuw prinsenpaar.
Toch ging de geheimhouding tot het allerlaatste moment nog even fout… Bianca stond in de zaal en plotseling zag ze haar ouders bij de ingang. “Dat niet!”, schoot het door haar hoofd. Ze klampte haar zus Andrea aan en wees naar hun ouders. “Haal ze hier weg!”, siste ze. “Tja, toen wist Andrea natuurlijk genoeg…”, lacht Bianca nu. Stefan Aarts kreeg meteen na dat gebeuren door Hannie Meulendijks ingefluisterd dat ze nu zeker wist wie er prins en prinses zouden worden. Zij had het gebeuren meegekregen…! Maar ja, een kleinigheid blijf je houden. Bijna niemand was dit opgevallen.
En enkele weken eerder was er ook al een incident dat alles in de war had kunnen schoppen. Bianca zal Wendy Crommentuijn op gaan volgen als voorzitter van de Minisoos. Ze hebben dus al regelmatig contact. Nu wil het geval dat de ouders van Wendy de buren zijn van het nieuwe prinsenpaar. “Ik was gewoon thuis, maar om de een of andere reden had ik de bel niet gehoord. Er werd een pakket met daarin de schoenen voor Stefan bezorgd en uiteindelijk ging de bezorger maar naar de buren. Wendy appte mij: ‘Jullie Stefans nieuwe schoenen voor de carnaval staan bij ons mam!’. Het was maar goed dat ze mijn gezicht op dat moment niet kon zien!”, lacht Bianca.
Het lijkt misschien alsof Stefan weinig aan het woord komt, maar daar vergist u zich in, beste lezer. Als er iemand kan ouwehoeren, dan is het Stefan wel! Ouwehoeren en lachen, want zijn lach schatert regelmatig door de woonkamer van hun woning aan de Mariastraat. En ja, hij werd vaak genoemd als de nieuwe prins der Pottenbakkers. En niet voor het eerst, dit jaar.
Hoe is het eigenlijk gelopen, Stefan? Wanneer werd je voor het eerst benaderd?
“We woonden hier nog maar twee jaar en toen sprak Berrie van der Schaaf me aan. Berrie was destijds nog vorst van De Pottenbakkers. Hij vroeg me: ‘Hé Stefan, is dat niets voor jou, zo, om eens prins te zijn in Zeilberg?’ Ik lachte maar wat, en had niet in de gaten dat er voor het eerst gevist werd… Een jaar of vier, vijf terug werd ik gevraagd om plaats te nemen in de klankbordgroep van de carnavalsclub, maar dat heb ik toen afgehouden. En dit jaar was het raak. Eind juli kreeg ik een telefoontje. Ik stond in een tuin van een klant in Geldrop te werken, toen er iemand belde. Tegenwoordig zou mijn mobiel de naam ‘Mike van den Berkmortel’ laten zien, maar zijn naam was toen nog niet gekoppeld aan het telefoonnummer”, lacht Stefan weer. “Afijn, Mike viel meteen met de deur in huis en vroeg me of ik misschien prins van de Zeilberg wilde worden. Ik reageerde gelijk met: ‘ja, dat wil ik!’. Mike was even stil en vroeg toen verbaasd: ‘Moet je dat niet even overleggen? Laat maar even weten als het zeker is!’. Ik heb toen gebeld naar Bianca en zei haar dat ik gebeld werd met een vraag voor ons.” Bianca gaat verder: “Ja en toen hij zij een vraag voor ONS…, toen wist ik het wel. En ja, ik zei ook meteen ‘Ja’!”
Zit carnaval dan zo in jullie vezels?
“Ik heb eigenlijk altijd carnaval gevierd”, vangt Stefan aan. “Ik kom uit Asten en samen met mijn maat voor het leven, Jurgen van Horssen, was ik altijd al actief. Meedoen met de optocht en met vooravonden. Jurgen is prins geweest in Asten bij De Plekkers en dat was ook een schitterende carnaval. Ik heb hem trouwens ook gevraagd om mijn adjudant te worden en hij was dus een van de weinigen die het eerder wisten. Ik vertelde hem dat me gevraagd was om prins te worden. Hij was direct enthousiast en zei: ‘En natuurlijk doe je dat!?’ Ik zei toen dat ik toch wel een voorwaarde had en hij keek mij ongelooflijk aan. Toen vertelde ik dat ik had gezegd dat ik het alleen zou doen als hij mijn adjudant zou zijn… Nou, dat was natuurlijk geen enkel probleem!”
Bianca vertelt vervolgens dat ze in de Walsberg opgroeide. Hoewel daar geen ‘eigen’ carnavalsvereniging is, genoot ze wel altijd al van het mooie feest. “Ik was dan altijd te vinden bij de Apollo, natuurlijk. Het Halve Zolenbal, bijvoorbeeld. Dat was een jaarlijkse topavond! En later natuurlijk altijd naar Kommer en Kwijl en ook dat is altijd genieten.”
Hebben jullie elkaar soms met carnaval ontmoet, dan?
Daar blijkt dan weer net geen sprake van te zijn. Ze hebben elkaar leren kennen toen Bianca nog net zeventien was en Stefan was toen achttien. Bianca is er eentje van de familie Munsters uit de Eekstraat in de Walsberg, vertelt ze. Toen ze eenentwintig waren, zijn Stefan en Bianca gaan samenwonen in Brouwhuis. Daar hebben ze tien jaar gewoond. “En daar zijn we niet actief geweest met carnaval!”, lacht Stefan. Dat was toch heel anders dan in het dorp. Veel minder ‘ons-kent-ons’.” Inmiddels zijn Stefan en Bianca alweer veertien jaar getrouwd. Dochter Lieke was net zes weken op deze aardbol, toen de sleutel van hun nieuwe woning in Zeilberg in ontvangst genomen kon worden. Ze togen naar de Mariastraat in Zeilberg en daar hebben ze nooit spijt van gehad. “Hier is het zoals we het gewend waren… De mensen zijn gezellig in de omgang en het contact maken, is erg makkelijk!”, geeft Stefan zijn mening. Bianca bevestigt dat direct.
“Het is ook mooi om te zien hoe carnaval hier in het dorp leeft! Zo leuk dat er al vroeg geraden wordt naar wie het nieuwe prinsen-paar zou kunnen zijn”, zegt Bianca. “Wij worden de laatste jaren al best vaak genoemd, maar dit jaar, met die tips, was het echt een gekkenhuis! En dat is niet altijd makkelijk geweest. Ik kan niet tegen liegen, dus ik heb mijn zus Andrea maar zoveel mogelijk ontweken.”
Jullie hebben drie kinderen. Wanneer hebben jullie het hun verteld?
“Vrijdag…” lacht Stefan, “tijdens het friet eten. We hadden al foto’s laten maken en we lieten die aan ze zien. Lieke snapte er niks van: ‘Dat kan toch helemaal niet…! De vader en moeder van Amy (van Dam – red.) zijn toch de prins en prinses! Ik heb jullie zo nog nooit gezien… in die kleren. Nee, dat kan helemaal niet!’ Maar uiteindelijk is het toch bij ze doorgedrongen…!” En Bianca vertelt dat ze zo trots is op hun kinderen: “Ze hebben het zo geweldig gedaan, gisterenavond! Met z’n allen op het podium en zonder problemen! Onze Daan houdt helemaal niet van drukte en aandacht, dus daar maakte ik me wel wat zorgen over, maar het ging boven verwachting goed!”
Beiden vertellen dat ze zo ontzettend blij zijn dat hun ouders dit mee mogen maken. Ze hebben tijdens het prinsenbal al enorm genoten en hopelijk mag dat straks met carnaval ook zo zijn!
Na de onthulling is er ook altijd een afterparty. Is die goed verlopen?
Bianca: “Ik wist niet wat me overkwam! Ik maakt de deur van mijn eigen huis open en ik kon amper binnen… het stond propvol!” En Stefan: “Dat krijg je als je om twaalf uur moet stoppen…, mensen zijn dan nog niet ‘klaar’ en er werd dan ook flink gedronken, gegeten en nagepraat. Het was kei gezellig!” Bianca weer: “Jurgen is bakker en hij had voor de worstenbroodjes gezorgd. Toen iedereen weg was, heb ik er anderhalf weggegooid, de rest was allemaal op!” “Ja, om 5.00 uur vannacht ging de laatste weg. En vanmorgen vroeg stond Patrick Smits al weer aan de deur…, een nacht met weinig slaap, dus!”, sluit Stefan deze terugblik af. We geven hem meteen maar mee dat hij daar beter aan kan wennen, want dat gaat het prinsenpaar nog wel vaker overkomen…!”
We hebben jullie al wel horen vertellen wie jullie zijn, maar nog niet wat jullie eigenlijk doen in het dagelijks leven en in jullie vrije tijd.
Eigenlijk vragen we wat Stefan betreft naar de bekende weg. De bedrijfsauto’s met daarop ‘Stefan Douven Tuinen’ zal iedereen wel kennen. Stefan heeft het bedrijf al veertien jaar en hij ontwerpt, legt aan en onderhoud tuinen. Inmiddels heeft hij vier mensen in dienst en ook Bianca ondersteunt hem met het administratieve deel van het werk. “Je spreekt ‘Douven’ uit als ‘Doeven’; dat blijkt bij veel mensen nog niet duidelijk te zijn…”, lacht Stefan. In de beginjaren deed hij alles alleen, maar tegenwoordig zet hij zich in voor de dingen die hij graag doet en waar hij goed in is: contact met de klant! “Ik vind het belangrijk dat ik mijn passie toon en dat de klant in de gaten heeft dat hij niet nummer zoveel is. Je moet belangstelling tonen voor de wensen die er leven en daar moet je mee aan de slag. Ik ben een echte mensenmens; ik houd van contact en heb echt interesse in de mensen!”
Het is eigenlijk best bijzonder om dat zo van hem te horen, want even daarvoor vertelde Bianca ook al dat ze een mensenmens is. Stefan en Stefan zaten toen net even de start van de F1-sprint te kijken op televisie. Ik praatte vervolgens nog door met Bianca. Ze vertelde me dat ze verpleegkundige is in de thuiszorg. “Ik bezoek mensen en verricht dan de verpleegkundige activiteiten. Maar ik vind het ook belangrijk dat je dan contact hebt met de mensen. Dat vinden ze namelijk minstens zo belangrijk! Daarom ook, werk ik niet in het ziekenhuis. Daar zijn de patiënten passanten; ze komen en ze gaan weer. Je bouwt er dan geen band mee op en dat is in de thuiszorg echt wel het geval! Je komt gedurende langere tijd bij de mensen. Dagelijks of wekelijks en een kopje koffie meedrinken is voor die mensen dan belangrijk.”
Dan vertelt Bianca dat ze momenteel helaas met ziekteverlof is. “Ik heb een nekhernia en daar ben ik uiteindelijk aan geopereerd. Nog altijd ben ik aan het revalideren en dat duurt best lang.”
Als ik vraag of ze dan niet bang is dat ze met carnaval onvoorzichtig op de vloer getrokken wordt, geeft ze aan dat het wel af en toe door haar hoofd spookt. Daarom, beste mensen, mocht je straks met carnaval zin hebben om de polonaise te lopen, ontzie Bianca dan een beetje en trek haar zeker niet onverwacht of van achteren plotseling de vloer op!
Dan natuurlijk de vraag waar het meeste naar uitgekeken wordt…
En dan blijkt dat ze naar heel veel dingen uitkijken. Ik hoor de eigen receptie genoemd worden, maar ook de recepties van zusterverenigingen, de rondrit door het Pottenbakkersrijk op de nieuwe prinsenwagen en natuurlijk de balkonscène tijdens de sleuteloverdracht. “We moeten het maar afwachten wat op ons afkomt”, mijmert Stefan, “met corona weet je het überhaupt niet. Wat we wel weten is dat we het samen moeten doen! De klik met de mensen van de carnavalsclub die is er al. Maar het is een feest voor iedereen” en “Zonder ‘jullie’ is er ook geen ‘wij’”, merkt hij filosofisch op. “We beleven carnaval op onze manier, samen met de Pottenbakkers! Andere jaren dacht ik, als ik aan de zijkant stond wel eens: ‘Schón, mèr wà zogget schón zain as ge d’r middenin mocht staon!’”
Denken kan onze nieuwe heerser wel, én praten! Bovendien is hij erg praktisch. Zo heeft deze hovenier ‘echt’ kunstgras achter het huis! Als ik vertel dat die ontboezeming wel eens een eigen leven kon gaan leiden, schrikt hij enigszins, maar de lach is snel terug: “Ge kunt zeggen wa ge wilt, maar als in de zomer het zwembadje op staat, krijgen wij geen verkleuringen op het gras…!”