“Ik deed het gewoon graag”
De oplettende lezer heeft het natuurlijk in de gaten gehad: We zijn met de vijfendertigste jaargang van het Kontakt bezig. Een traditie voor de redactie en alle andere medewerkers is, dat we elke vijf jaar een gezellige avond organiseren. Gewoon uit dankbaarheid, maar ook om bijzondere gelegenheden te herdenken. Deze maand is het weer zover. We hebben een avond geboekt in Den Draai en willen dan stilstaan bij de mensen die een ‘jubileum’ hebben. Maar dit keer worden de schijnwerpers ook zeker gericht op Rien van de Ven. Rien is de ‘drukker van het Kontakt’. Jarenlang heeft hij eerst in het drukhokje bij de pastorie en later in Den Draai maandelijks het Zeilbergse dorpsblad gedrukt. Dat gebeurde met een Riso-kopiër. Dat lijkt heel wat, maar het was een veredelde stencilmachine. Rien drukte nog echt met inkt… Sinds eind vorig jaar wordt het Kontakt gedrukt bij Smits Drukwerk en dat betekende voor Rien het einde aan een lange carrière als drukker. Hij had te kampen met gezondheidsproblemen, maar de nieuwe tijd bracht ook mee dat we voor een klein beetje meer geld een kwalitatief hoogstaander blad bij de mensen op de mat konden laten vallen. Deels in kleur! Samen met Rien hebben we de drukker vooraf bezocht en samen met hem hebben we uiteindelijk ook het besluit genomen om de voor ons toch grote stap te zetten. En nu, net voor ons vijfjaarlijkse feestje, vonden we het tijd om Rien eens te vragen naar zijn ervaringen als drukker, maar ook om eens met hem te praten over hetgeen hij zoal nog meer gedaan heeft voor de Zeilbergse gemeenschap!
In de herfstvakantie fiets ik naar de Maassingel en omdat ik er veel vaker geweest ben, ga ik ‘gewoon’ achterom. Als ik de woonkamer kom, zit Rien aan zijn computer. Hij kijkt om en begroet me. Het valt me op dat hij er erg goed uitziet en dat vertel ik hem ook. Hij zegt: “Ik voel me ook goed! Het gaat steeds beter met me!”. Hij heeft een mooie bruine kleur en Rien verteld dat hij de laatste dagen dan ook veel buiten bezig is geweest, in zijn tuin. “Dan word je vanzelf bruin, hè!”, lacht hij. Nu zit hij zoals gezegd aan zijn computer. “Ik heb een nieuw layoutprogramma en ik ben me in aan het lezen. Als het goed werkt, dan kan ik daar mooi de carnavalskrant in maken”, zegt hij. En dat is Rien ten voeten uit! Nog altijd zet hij zich in voor de gemeenschap.
Met een kopje thee gaan we in de zithoek zitten. Rien kan daar mooi antwoord geven op de vele vragen die ik hem wil gaan stellen!
Rien, we zullen eerst eens teruggaan in de tijd. Op welk moment ben jij begonnen met het drukwerk voor het Kontakt?
Samen gaan we zitten tellen. Rien: “Begin jaren negentig drukte ik het Zetesveejerke op de Riso die van de VoCaKoprint was. Een in het leven geroepen samenwerking, waar de Voetbalclub, de Carnavalsvereniging en het Kontakt deel van uitmaakte. Samenwerken maakte alles veel beter betaalbaar en dat gold ook voor het drukwerk. De aanschaf van zo’n machine en de aanschaf van het papier was een kostbare zaak en door samen te werken, kon goedkoper ingekocht worden. Mart van Rijt (vader van ons redactielid) en Jan van de Mortel drukten toen het Kontakt en ik drukte het drukwerk voor de voetbalclub, de kerk en de carnavalsvereniging. Mart van Rijt werd ziek en kon niet meer drukken en Jan van de Mortel had het druk met het Kontakt en zijn geschiedkundig onderzoek. Zo rolde ik er ook in voor het Kontakt. Ik hield de maandstaten bij, zodat er rekeningen gestuurd konden worden naar de verenigingen die drukwerk hadden laten verzorgen. Ook bestelde ik het papier en de inkt, zodat ik altijd vooruit kon. De redactie van het Kontakt heeft toen zelfs speciaal voor mij buitenverlichting aan laten leggen bij het drukhok van de pastorie. Het was daar aardedonker…”
Dat betekent dan dat je zo’n vijfentwintig jaar de huisdrukker voor het Kontakt was, want tot mei 2017 heb je de Kontakten gedrukt!
“Dat klopt wel”, zegt Rien. “Ik kreeg problemen met mijn gezondheid en toen hebben Martien van Rijt en Mart Wijnands nog een aantal keren het Kontakt gedrukt. De redactie is toen gaan kijken wat de mogelijkheden waren om het drukwerk uit te besteden en zo was het drukken voor mij ook afgelopen.” Behalve het drukwerk, was het lay-outen van de advertenties ook een taak voor jou!?
“Inderdaad, dat doe ik nog steeds. Al jaren, trouwens, alleen weet ik niet exact hoe lang. Als Martien van Rijt en Stefan Aarts de advertenties binnen hebben, dan ga ik zorgen dat alles weer past en drukklaar is. Dan ben ik er weer een jaar vanaf… Dat was vroeger wel anders. Elke maand was ik een uur of drie, vier bezig met het drukwerk en de kaften en de advertentievellen drukte ik in twee sessies per jaar. Dan was ik ook elke keer een dag of twee bezig.”
Maar, Rien, ik ken je natuurlijk al een tijdje en ik weet dat je nog veel meer vrijwilligerswerk gedaan in Zeilberg.
Rien zit even te denken en steekt dan weer van wal: “Ik voetbalde vroeger bij de Racing Boys, maar stapte in 1988 over naar de veteranen van ZSV. Het bestuur wilde ook contactpersonen vanuit de veteranen hebben en samen met Bert van Dam bestierde ik de veteranencommissie. Bert was voorzitter en ik secretaris… meer leden hadden we ook niet in de commissie!”, vertelt hij lachend. Bij het 40-jarig bestaan van ZSV werd hij door Arie Vogels gevraagd om bij het bestuur te komen. En Rien zei geen nee. Als bestuurslid heeft hij ook zitting gehad in de jubileumcommissie. “Ik heb toen het jubileumboekje geschreven. Dat was flink wat uitpluizen, schrijven en lay-outen en als ik nu terugkijk, vind ik nog altijd dat ik dat toen netjes gedaan heb!”, zegt hij peinzend. En daar heeft hij gelijk in! Het boekje staat nog altijd bij mij in de boekenkast en ZSV, maar ook ik, heeft daar in de loop der jaren heel veel gebruik van kunnen maken! Rien was iemand van aanpakken en zo heeft hij een aantal jaren in de reclamebordencommissie gezeten. Maar ook andere klussen waren aan hem wel besteed. “Toen de honkbalclub stopte, zei ik tegen Arie Vogels dat we moesten proberen om de hoge hekken te krijgen. Die hebben we gekregen en achter de goals geplaatst. Daar hangen reclameborden aan. Toon Manders schilderde die in eerste instantie, maar later werden ze beletterd met folie.” Al met al is Rien een jaar of acht bestuurslid geweest bij ZSV.
Ook bij carnavalsstichting De Pottenbakkers heeft Rien zich ingezet. Als secretaris heeft hij, samen met toenmalig voorzitter Mario Wijnen, de kaders voor de club opgezet. “Er werd maar wat uit de losse pols gewerkt en zo zit ik niet in elkaar… Voor alle carnavalsactiviteiten heb ik toen draaiboeken gemaakt en ik weet dat die nog altijd gebruikt worden. Soms zie ik een uitnodigingsbrief in de bus vallen die ik als een door mezelf opgestelde brief herken”, lacht Rien. Rien gaf niet veel om carnaval. Hij deed daar niet actief aan mee. Dit in tegenstelling tot zijn echtgenote Mien die vaak acte de préséance gaf tijdens Bonte Avonden en optochten. Rien was ongeveer tien jaar secretaris van de carnavalsstichting.
Een ander hoofdstuk in Riens leven is Den Draai. Als bestuurslid van de Stichting Den Draai heeft hij zich van 2003 tot 2010 ingezet. En achter de schermen is hij nog altijd actief! Hij is de steun en toeverlaat voor Kees Witteveen waar het gaat om de financiën. Elders in dit blad is te lezen dat Kees voornemens is om volgend jaar te stoppen met het bestuurswerk en Rien heeft besloten om het dan ook voor gezien te houden. Dat mag ook wel na vijftien jaar!
Je hebt in 2008 een mooie onderscheiding gekregen, namelijk de titel Pottenbakker van het Jaar. Wat deed dat met je?
“Daar kan ik op antwoorden dat het geweldig was en dat het fijn is dat je zo’n blijk van waardering vanuit de gemeenschap krijgt, maar weet je, ik deed het gewoon graag!”, zegt Rien na even nadenken.
Hoe Zeilbergs ben je eigenlijk?
“Eigenlijk helemaal niet!”, roept Rien lachend uit. “Ik kom van Someren en pas in 1978 ben ik samen met Mien vanuit Vlierden naar Zeilberg gekomen. En om eerlijk te zijn, we wonen nog altijd niet in Zeilberg, want dan moeten we eerst even de straat oversteken om daar te komen… Maar we hebben wel onze roots in Zeilberg liggen. We zijn altijd georiënteerd geweest op Zeilberg; we keken nooit de andere kant op. Weet je wat ik van Zeilberg vind? Als het echt nodig is, dan zijn ze er!”. Duidend op de Zeilbergse mensen. En er zijn voor anderen, dat doen ze zelf in zeer ruime mate! Niet alleen in Zeilberg zijn ze al jarenlang actief, maar nu het bij zoon Bart allemaal wat moeilijk gaat, zijn ze er ook altijd voor hem, zijn echtgenote Daniëlle en hun kleinkinderen Amber en Sjoerd. Wekelijks zorgt Mien voor een lekkere pan soep voor het gezin, nu Daniëlle getroffen is door een slopende, chronische ziekte. En die soep, nou die zien de kleinkinderen maar wat graag komen!
Hoe oud ben je eigenlijk?
“In januari wordt ik 74 jaar. Deze week is onze zoon Bart 47 jaar geworden, de getalletjes net andersom…”, geeft Rien aan. 54 jaar geleden leerden Rien en Mien elkaar kennen in een cafetaria. Ze vormden een paar, kregen een zoon en later een schoondochter en kleinkinderen. “De eerste tien jaar dat we in Zeilberg woonden, heb ik helemaal geen vrijwilligerswerk gedaan. Ik werkte bij Polytec in Someren en was daar vaak ook in het weekend te vinden. Er moest geld op de plank komen, dus ik had helemaal geen tijd om vrijwilligerswerk te doen.”
Nu je wat meer vrije tijd krijgt; je hebt immers al het een en ander aan vrijwilligerswerk opgegeven, moet je de dagen ook doorkomen. Lukt dat een beetje?
“Ja hoor, daar heb ik geen probleem mee”, vertelt Rien, “ik heb wat hobby’s waarmee ik me prima kan vermaken. Zo werk ik graag met mijn handen. Voorheen bleef het technisch gedeelte beperkt tot het uitdenken van dingen die ik gemaakt wilde hebben, maar tegenwoordig doe ik heel veel zelf. Ik draai iets uit elkaar en zet het daarna weer in elkaar.” Het huis heeft Rien in de loop der jaren en ook onlangs nog zelf aangepakt. Zo is hij net klaar met het aanbrengen van nieuwe plafonds op de bovenverdieping. Hij heeft zijn tuin ontworpen, inclusief een natuurlijke parasol met tafel. “Daar geniet ik echt”, geeft Rien aan, “lekker in de tuin bezig zijn. Naar de vissen kijken of gewoon helemaal niets doen. Tot rust komen. Ik houd van stilte en ben bijvoorbeeld graag in de bossen.” Fietsen doen Rien en Mien al zolang ze samen getrouwd zijn, maar tegenwoordig worden die fietsen wel elektrisch ondersteund. “We gaan al ruim twintig jaar elk jaar zomer met Nolda en Frits van Schaijk op fietsvakantie. We komen eigenlijk het hele jaar niet bij elkaar, maar die fietsvakanties, die zitten er echt ingebakken! Meestal gaan we enkele weken in de vakantie, tegenwoordig met verzorgd busvervoer. Maar daarnaast maken we ook wel dagtripjes en dan gaan de fietsen mee, achter op de auto!”
We stoppen ermee… Rien houdt van rust en stilte, zo gaf hij aan. Nou, in november mag hij toch nog een avond naar Den Draai komen en dan ontkomt hij er niet aan dat hij even in de spotlights geplaatst wordt. Maar verder gunnen we hem de rust, gunnen we hem en Mien nog heel veel jaren om samen te gaan fietsen. Genieten van het mooie weer, want daar houdt Rien ook van. Rien, bedankt voor het vele werk dat je gedaan hebt voor het Kontakt en we hopen dat we enkele keren per jaar op je kunnen rekenen… de advertenties komen er weer zo aan!